บทที่ 03 ชีวิตเลือกเกิด...ไม่ได้ ตอน 2

เมื่อกลับมาบ้านก็เริ่มเกิดคำถามว่า “ถ้าหมดช่วงลาพักคลอด 3 เดือน แล้ว” ใครจะมาเลี้ยงลูกให้เรา เพราะเราเป็นครอบครัวเดี่ยว อยู่กัน 2 คน สามี-ภรรยา ส่วนปู่ย่าตายาย อยู่ต่างจังหวัดด้วยกันทั้งคู่ ฉันจึงตัดสินใจให้น้าเลี้ยงที่ลำปาง พอหยุดเสาร์- อาทิตย์ ก็จะกลับไปหาลูก

มันทรมานใจน่าดู...ที่เรา ต้องแยกจากกัน แม่อยู่ทาง ลูกอยู่ทาง แต่เลือกไม่ได้ อย่างน้อยลูกก็ดูปกติ สมบูรณ์เหมือนเด็กทั่วๆไป โชคดีที่ลูกไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงอย่างที่คิดไว้

ปากนิด จมูกหน่อย แขน – ขา อ้วนท้วมสมบูรณ์ดี แต่มือลูกกำหมัดแน่นตลอดเวลา ร้องไห้เก่ง...ฉันไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มของลูกเลย สงสัยเค้าคงยังยิ้มไม่เป็นมั้ง อีกหน่อยขี้คร้านจะยิ้มให้แม่ทั้งวัน...แม่จะรอวันยิ้มของหนูนะลูก



เดือนที่ 3 “ทานนมได้มื้อละ 3 ออนซ์” น้าโทรมาบอกว่าวันๆ เอาแต่ร้องไห้กับกำหมัด

เดือนที่ 4 “ทานนมได้มื้อละ 2 ออนซ์” น้าโทรมาบอกว่าเอาแต่ร้องไห้กับกำหมัดแถมกลางคืนยังไม่ยอมนอน นอนยากมาก ต้องอุ้มเหวี่ยงตลอดทั้งคืนพอหยุดเหวี่ยงก็จะร้องไห้ ไม่รู้เป็นอะไร...เป็นเด็กที่เลี้ยงยากมาก คอก็ยังไม่แข็งสักที คว่ำก็ไม่คว่ำ คืบก็ไม่คืบ คลานก็ไม่คลาน ฉันเริ่มสงสัย... ลูกจะพัฒนาช้าหรือเปล่า หรือว่าเราคิดมากไปเอง อยากจะเร่งให้ลูกมีพัฒนาการเร็วๆมั้ง???

ฉันพยายามใจเย็นและมองโลกในแง่ดีว่า ลูกไม่ได้เป็นอะไร เค้ามีร่างกายภายนอกปกติสมบูรณ์เหมือนเด็กคนอื่นทุกๆอย่าง ฉันคงคิดมากไปเอง... รอดูอีกสัก 1 เดือนเผื่อลูกจะมีพัฒนาการอะไรขึ้นมาบ้าง

เดือนที่ 5 “ทานนมได้มื้อละ 1 ออนซ์” เฮ้ย!!! เหลือออนซ์เดียว แล้วเด็กจะโตได้ยังไงฉันก็ตกใจในคำตอบที่น้าคอยบอกฉันทุกเดือน...สงสัยลูกต้องมีอะไรผิดปกติที่หมอไม่ได้บอกให้กระจ่าง และที่ฉันไม่รู้ในตัวลูกแน่ๆ เลยไม่ได้การแล้ว เราเป็นแม่...ลูกเป็นอะไรทำไมเราไม่รู้... มัวแต่ใจเย็น....ต้องไปหาคำตอบให้ได้ว่าลูกเป็นอะไรกันแน่

ปลายปี 2543 ฉันและสามีลาพักร้อนไปหาลูกไปหาคำตอบ ว่าลูกเป็นอะไร เมื่อไปถึง อาการที่พบ ทานข้าว ทานนม ได้น้อยมาก นมก็ดูดได้แค่ออนซ์เดียวจริงๆ กินมากกว่านั้น ก็จะอ้วก ร้องไห้ กำหมัดแน่นอยู่ตลอดเวลา เวลาคลี่มือลูกมาดมจะเหม็นเหมือนเค้ากำขี้เลย คอก็จะอ่อนปวกเปียก ลำตัวอ่อนทรงตัวไม่ได้ เหมือนเด็กที่ไม่มีพัฒนาการเลย ซึ่ง ณ. ขณะนั้นลูกชายอายุ 6 เดือนแล้ว ฉันควรทำอย่างไรดี

31 ธ.ค. 2543 ลูกไม่สบายตัวร้อน ฉันสืบทราบมาว่า มีหมอเก่งที่มาจากกรุงเทพฯ มาตั้งคลินิกที่ลำปาง...ไม่รอช้า เอาประวัติที่ติดตัวลูกมาให้คุณหมอท่านนี้ดูและช่วยกรุณาอธิบายให้หัวอกของคนเป็นแม่ได้รู้ หน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉันที่ดูจากภายนอกก็แสนจะปกติดีทุกอย่าง

คำตอบของคุณหมอ ทำให้ใจฉันเจ็บปวด ทรมานที่สุดในชีวิต เหมือนมีคนเอามีดมากรีดแทงหัวใจ ฉันจุกจนพูดอะไรไม่ออก
“ลูกชายของคุณมีหินปูนเกาะสมอง”
ฉันนั่งรถกลับบ้านพร้อมกับความเจ็บปวด ในใจมีแต่คำถาม หินปูนเกาะสมองคืออะไร เกิดขึ้นได้ยังไง แล้วทำไมลูกถึงเป็น ที่สำคัญทำไมฉันไม่รู้ มีแต่คำถาม ทำไม ทำไม ทำไม???

31 ธ.ค. 2543 ทุกคนทั่วโลกเค้ามีความสุข ได้ฉลองเทศกาลปีใหม่ แม้กระทั่งบ้านที่ลำปางเตรียมจัดงานปีใหม่ด้วยการซื้อพลุดอกไม้ไฟ เตรียมกับข้าวกับปลากินกันอย่างอิ่มหมีพลีมัน